Voordat we echt naar het zuiden vertrekken gaan we eerst nog naar Takaka, een plaatsje waarvoor je eerst door wat bergen moet rijden. Veel eenbaanswegen op de snelweg, maar na 2.5 uurtjes rijden komen we bij ons hostel. Er is een mooie groene tuin om heerlijk in de schaduw een boekje te lezen! Hier vertoeven we dan ook vaak vanwege de hoge temperaturen. En we kunnen hier na het kajakken eindelijk weer lekker douchen. Alleen de Wainui Falls konden we niet links laten liggen. We rijden eerst nog langs de prachtige gouden stranden zoals bij Abel Tasman N.P., daarna lopen we langs kliffen en over een hangbrug en komen dan aan bij de waterval, een kort wandelingetje maar bij 28 graden toch best inspannend. ‘s Avonds zien we ook een hele mooie zonsondergang, helaas was de voorgrond niet heel mooi haha. Voordat we naar de volgende accommodatie rijden, bezoeken we Te Waikoropupu Springs (bekend als Te Pupu Springs). Deze bron staat bekend om het heldere water, het zicht is maar liefst 63 meter! Heel dichtbij puur water en helderder water is alleen gevonden bij Antarctica. Het water mag je daarom ook niet aanraken.
12 januari karren we door naar het zuiden, na vele tussenstops met prachtige vergezichten over valleien komen we aan bij St. Arnaud. Een heel klein plaatsje waar we op 1 minuut lopen naar Lake Rotoiti onze tent hebben staan. Hier beginnen de Alpen van Nieuw-Zeeland en dat betekent hele mooie wandelingen! Keuze zat, van 5 minuten tot 5 daagse wandelingen zijn hier te vinden. We kiezen om morgen de St. Arnaud Track te lopen, hij begint vanaf de camping en loopt helemaal tot aan de bergpas.
Als de tent eenmaal staat pakken we de stoelen en rusten we even uit... dan begint het feest: sandflies! Zodra je stilstaat vallen ze je met tientallen tegelijk aan, ze zitten op je handen en gezicht en de beten zijn irritant pijnlijk. Onze spray’s uit nederland werken maar voor korte duur dus we moeten ergens nog eens beter spul kopen. Snel eten in de keuken en daarna nog even bij het meer zitten bij zonsondergang. Daarna snel de tent in om nog wat te lezen en te slapen.
‘s Ochtends om 10 uur beginnen we met lopen, gelukkig heb je tijdens het lopen geen last van die beesten. Langzaam wordt het pad steeds stijler en gaat het zigzaggen. Onderweg horen we opeens een soort luchtalarm afgaan, dit bleek voor een bosbrand te zijn een stuk verderop, maar wij waren al bijna bij de boomgrens aanbeland en liepen dus snel door. Boven de boomgrens rusten we uit op de zogenaamde Parachute Rocks, na 3 uur lopen eindelijk de beloning! Waanzinnig uitzicht over het meer en de bergen om ons heen! Nog een half uurtje omhoog tot de top van de wandeling. Het uitzicht is werkelijk fenomenaal! Daarbij zijn we helemaal alleen hier, we zijn onderweg maar 5 andere wandelaars tegengekomen.
Via dezelfde route lopen we weer naar beneden, het laatste half uurtje begint het wat te druppelen en eenmaal op de camping regent het behoorlijk. Snel eetspullen halen en in de keuken koken. Groot voordeel is wel: geen sandflies door de regen!
De volgende ochtend rijden we langs de Bullet River die vanaf Lake Rotoiti naar de westkust stroomt en in Westport de zee bereikt. Hier zitten we 3 nachten en lopen we langs de kust naar een zeehondenkolonie. De zee is erg onstuimig en de kust bestaat uit flinke kliffen. Bij een uitzichtpunt bovenop een klif zien we onder ons tientallen zeehonden lekker zonnen! Ze waren wel wat ver dus goed foto’s maken was lastig, maar ook leuk om te zien hoe de jonge zeehondjes proberen te verplaatsen.
In de hangmat bij het hostel chillen we een dagje en bekijken we wat we de komende dagen willen doen. De 1e stop naar het zuiden is Punakaiki waar Pancake Rocks en Blowholes te bezichtigen zijn. Hele aparte rotsformaties en omdat we bij vloed waren konden we ook de blowholes aan het werk zien.
In de grootste plaats in deze regio, Greymouth, tanken we en slaan we eten in. Dit kan namelijk niet in de buurt van de volgende camping... Vanaf Greymouth is het nog een uurtje rijden naar de camping in Jacksons. De camping ligt op de bekende route Arthur’s Pass die dwars door de alpen van kust tot kust loopt. Vanaf de camping loopt er een paadje naar een mooie waterval en ‘s avonds heb je kans op kiwi’s die langs je tent lopen. We hebben veel horen ritselen rondom de tent en hebben met rode zaklamp proberen wat te vinden, maar het enige wat we zagen lopen waren Weka’s... Langs de rivier in de buurt vliegen we met onze drone door de vallei, alleen waren we niet alleen... sandflies die op je handen gaan zitten en je oren, neus en ogen in gaan. Gelukkig hadden we wat gaas bij ons (thanks pap!) en door wat te bewegen proberen we ze te slim af te zijn.
We rijden vanaf de camping nog verder door de vallei naar het dorpje Arthur’s Pass, het telt 25 inwoners en heeft maar liefst 250.000+ bezoekers per jaar. De pas heeft een paar stukken maar één baan met een percentage van 19%, daarna rijdt je over een viaduct richting het dorpje. Ook hier zijn er wandelingen in overvloed, een zware, Avalanche Peak (1100m klimmen, 2.5km horizontaal) bewaren we voor de terugweg. We lopen hier naar Devil’s Punchball Falls, kort wandelingetje met veel trappen wat leidt naar weer een mooie waterval. In het dorpje zien we voor het eerst de Kea. Een zeer intelligente papegaai die het leuk vind om rubber uit je auto te halen. Niet alleen van je ruitenwissers maar ook rubber bij je deur... goed opletten dus. De Kea is ook mooi kleurrijk, maar de rode kleur onder zijn vleugels zijn pas zichtbaar als hij gaat vliegen.
Ons volgende hostel is in Franz-Josef waar de gelijknamige gletsjer is en Fox glacier. Maar eerst rijden we naar Hokitika Gorge. Hier is een wandeling met hangbrug over water wat er ongelooflijk nep blauw uitziet. De kleur hangt af van de mineralen uit de bergen, soms kan het een wat lichtere kleur hebben en soms ook bruinig.
Dichtbij ligt het toeristische dorpje Hokitika, bekend om de Jade (groensteen) die hier dichtbij gewonnen wordt. De Maori gebruikten Pounamu (zoals zij het noemen) als schat, wapen of als ander hulpmiddel. Pounamu komt alleen voor op het zuidereiland en in 1997 is het eigendom van alle natuurlijke pounamu terug aan de lokale Maori gegeven. Bedrijven die groensteen verkopen kunnen dan met de Maori onderhandelen om pounamu in te kopen. Als je pounamu zou vinden in een rivier mag je dit dus niet houden of meenemen, hierdoor is de prijs van deze steen relatief hoog (~€200 voor een kleine ketting). Nu worden er vooral heel veel sieraden van gemaakt, met name kettingen in een vorm die voor de Maori een bepaalde betekenis heeft. Ook andere soorten groensteen worden gebruikt om deze kettingen te maken waaronder Canadees jade (die betaalbaarder zijn). We hebben hier dus na veel vergelijken 2 kettingen gekocht voor ons beide van Canadees jade. Nathalie een spiraalvorm, Koru, representeert de zilvervaren (symbool van Nieuw-Zeeland) en staat voor nieuw begin, leven en hoop. De mijne, een vishaak, Hei Matau, brengt welvaart, gezondheid en een veilige vaart over water.
Nadat de auto weer vol met benzine zit (verderop stijgen de prijzen behoorlijk) rijden we naar de gletsjers. Bij het hostel hebben we gratis ontbijt (pannenkoeken!) en hebben we uitzicht op de Franz-Josef glacier, tenminste als het niet regent. De eerste 2 dagen heeft het namelijk gehoosd, de hele dag lang met bakken uit de hemel. Pas om 9 uur ‘s avonds werd het een keertje droog... de laatste dag zou het ook regenen maar buiten was het opeens blauwe lucht! We ontbijten dus snel en rijden naar de Franz-Josef glacier. Ook hier zijn we niet de enige, want dit is een ware toeristenattractie. Dagelijks gaan er tientallen helikopters naar de gletsjers en zijn er zelfs wandelingen om er doorheen te lopen. Erg duur en kan natuurlijk nooit goed zijn voor het ijs dus doen wij het lopend en bekijken we ze van afstand. Onderweg kom je de confronterende bordjes tegen met wanneer en waar de gletsjer vroeger was. Blijf het raar vinden dat de overheid de gletsjerwandelingen blijft goedkeuren. Inmiddels wat bewolkter maar nog steeds droog, komen we aan bij het uitzichtpunt. Nog steeds een indrukwekkende grootte en apart gezicht door het regenwoud aan weerszijde.
Omdat het nog droog is besluiten we naar de andere gletsjer te rijden: Fox glacier. Ook hier weer dezelfde confronterende bordjes en het tegenstrijdige geluid van de vele helikopters die overvliegen. De rivieren die van beide gletsjers naar zee stromen zijn erg wild en groot, waarschijnlijk door de enorme regenval van afgelopen dagen. We lopen weer terug naar de auto en dan begint het weer te druppelen, precies op tijd dus.
21 Januari rijden we nog verder naar het zuiden naar het prachtig gelegen Wanaka! Onderweg wilden we nog naar een meer vanwaar je mooi uitzicht zou moeten hebben op Mt. Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland (3724m). Helaas viel hier het weer ook tegen en moeten we dus nog even geduld hebben om Mt. Cook te kunnen zien. De weg gaat verder via Haast naar het oosten en blijkt achteraf de mooiste route te zijn tot nu toe!
Alle beelden van de westkust in vogelvlucht!
