We zien Mt. Taranaki in de achteruitkijkspiegel en rijden richting ons hostel in Whanganui. Een mooi huis en een grote tuin met moestuin, een lieve hond, kat en jonge kwartels. In het dorp, ze noemen het een stad, is er eigenlijk niet heel veel te doen. We zijn een paar winkeltjes doorgelopen en hebben alvast dryfood ingekocht voor de 4-daagse wandeling in Tongariro: The Northern Circuit, één van de negen zogenaamde Great Walks van Nieuw-Zeeland. Verder naar het noorden toe volgen we de rivier Whanganui die dwars door de jungle loopt. Hier is een andere Great Walk, je kan namelijk ongeveer 150 kilometer kajakken over de rivier. Staat op m’n lijstje en is nog iets om voor terug te komen…
We maken nog een wandeling langs de rivier en daarna rijden we nog verder naar Raetihi waar we op een camping één nachtje staan om vervolgens naar de voet van Mt. Ruapehu te rijden (deze zagen we vorige week vanaf Mt. Taranaki). De scene waar Gollum zijn vis probeert te vangen is hier te vinden, maar ook andere wandelingen door een moeras waar het lijkt alsof je door 'Dead Marshes' loopt naar (alweer) een waterval.
Vanuit Ohakune rijden we naar Whakapapa village waar we de laatste info over het weer raadplegen voor de great walk en we rijden door de regen naar de plek waar scenes voor Mordor zijn gefilmd. Ook naar de scene met de 'Forbidden pool' liep een mooi wandelingetje. Hier was het lastig herkennen wat er in de film gebruikt was, maar met wat fantasie zie je het er wel in. Eenmaal thuis pakken we de backpacks in voor de komende 4 dagen. Regenjassen, regenbroeken, packliner (voor in de backpack) en regenhoes voor over de backpack. Koekjes, nootjes, rozijnen, repen, brood, appels, bananen en dryfood aan eten en 3 liter water per persoon mee. Nog wat kleren, slaapzak, elektronica, belangrijke documenten en een kaart van het gebied en dan zit de tas wel goed gevuld.
Op 16 December rijden we om 7 uur naar het visitor center in Whakapapa village om daar de auto op een speciale parkeerplaats te zetten en vanuit daar beginnen we onze wandeltocht: The Northern Circuit die een rondje maakt om Mt. Ngaurahoe (spreek uit: Nara-hoo-ee, denken we). Ook wel beter bekend als Mt. Doom uit The Lord of the Rings! Het park waar we doorheen lopen heet Tongariro National Park, voor de Maori de buik van de vis die Maui gevangen heeft (het Noorder eiland is de gehele vis). De Maori hebben één van de bergen in dit National Park 'Tongariro' genoemd. Dit komt doordat de berg een blokkade was voor de wind die uit het zuiden komt, Tonga=zuiden/onder, Riro=verplaatsing/wind, samen maakt dit Tongariro. Het park is in 1887 (voor het eerst in de wereld) door de lokale Iwi (Maori stam) geschonken aan de staat (westerlingen), met de belofte van de westerlingen dat ze de natuur moeten beschermen. In 1894 is het park tot een officieel nationaal park verklaard, de eerste in Nieuw-Zeeland en vierde in de wereld. Het park is de eerste in de wereld die zowel vanwege zijn natuurlijke waarde (1990) en culturele waarde (1993) als gemengd erfgoed op de Werelderfgoed van UNESCO staat. Niet alleen mooi qua natuur dus, maar ook een behoorlijke geschiedenis waar we doorheen lopen.
Het is goed insmeren geblazen want het zonnetje schijnt goed en we hebben een strakblauwe hemel boven ons! De eerste kilometers hebben we nog af en toe schaduw maar uiteindelijk lopen we tussen de struikjes en is het flink zweten. Het pad is hier ook nog erg glad en modderig door de regenachtige dagen van afgelopen week. Onderweg zien we Mt. Ngauruhoe al liggen en komen we langzaam steeds dichterbij. Na 13,3 kilometer bereiken we rond 1 uur ‘s middags Mangatepopo hut. Hier kunnen we de voeten lekker laten rusten.
Het is even wennen om het regenwater te moeten oppompen en alleen het eten te hebben wat je zojuist heb meegesjouwd, maar het is wel heel leuk om zo in de natuur te kunnen zitten. WC’s zijn gaten in de grond en alle elektriciteit komt van de zon. Alleen het gas wordt zo af en toe ingevlogen per helikopter. Er is ook een lekker haardkacheltje om je spullen mee op te drogen en om de hut warm te houden. Langzaam stroomt de hut vol waar uiteindelijk zo’n 25 mensen in totaal in slapen. We komen ook een aantal mensen tegen die het rondje veel sneller moeten lopen omdat de hutten al volgeboekt waren, goed dus dat we 2 maanden geleden ze al geboekt hadden! De ranger die een week in deze hut verblijft vertelt ons alles over de omgeving en wat voor bloederige oorlogen hier geweest zijn, ook allerlei informatie over de eetbare bessen en de giftige planten die hier te vinden zijn. Ook uitleg over de Maori namen en (vooral interessant) of je Mt. Ngauruhoe op kan en mag. De toppen van de bergen zijn namelijk heilig voor de lokale Iwi, omdat hier de geest van de overledenen heen gaat en vervolgens vliegt naar Cape Reinga (helemaal in het noorden van Nieuw-Zeeland), daar gaat het de zee in om één te worden met de natuur. Dus werd er vroeger al afgeraden om helemaal op de top te staan. Maar nu zijn ook de wandelpaden van de kaarten gehaald en staan er geen bordjes meer, zodat er minder mensen de klim gaan doen. De klim zelf is niet heilig, maar de top wordt afgeraden. We spreken af om morgen maar te gaan kijken of we de klim gaan doen, afhankelijk hoe het gaat met het weer en de moeheid omdat we die dag sowieso al veel moeten klimmen.
We ontmoeten hier de 2 Zwitsers, Kimi en Carol, die ook hetzelfde rondje maken als wij. Bij zonsondergang zitten we met z’n vieren met uitzicht op Mt. Taranaki, waar we vorige week nog waren. We spreken af om morgen vroeg (5 uur) op te staan om zo de meeste mensen te vermijden. De route die we dan lopen kan je ook als dagwandeling lopen (namelijk de Tongariro Alpine Crossing) en in de boekjes wordt die route de mooiste dagwandeling van Nieuw-Zeeland genoemd al dan niet van de wereld!
Na een nacht met veel gesnurk en een huilend kindje om ons heen pakken we de laatste spulletjes weer in en om kwart voor 6 beginnen we aan de zwaarste dag van de ronde. Het eerste deel is nog vlak en we lopen door de ochtenddauw richting de voet van Mt. Doom. Hier komt de eerste hindernis genaamd Devil’s Staircase... Kimi en Carol lopen voor ons uit en gaan direct naar Red Crater om daar met zo min mogelijk mensen te zijn. Wij slaan rechts het pad af en lopen richting de steile wand van Mt. Doom. Na wat dubben maken we de backpacks aan elkaar vast en leggen ze zichtbaar neer voor de klim, maar uit het zicht van het pad.
Een smal zigzagpaadje is wel te zien maar het is erg goed zoeken met hoe we naar boven moeten komen. We zijn niet de enige die de klim maken, zo’n twintigtal mensen zien we naar boven gaan waardoor het iets makkelijker een pad volgen is. Vaak even op adem komen en van het uitzicht genieten, om vervolgens weer verder te klimmen. De backpacks worden kleiner en kleiner dus gaan we op goed geluk verder (belangrijke documenten hebben we wel mee). We bereiken het rode gesteente en dan denk je steeds dat je er 'bijna' bent... na ongeveer 2 uur klimmen en klauteren met handen en voeten komen we boven! Wat leek op wolken die over de rand van de krater kwamen bleek uit de vulkaan zelf te komen. We lopen hier met fleecevest, windjack, handschoenen en muts, maar de stenen hier en de lucht die uit de vulkaan komt zijn erg warm. De krater zelf ligt nog vol met sneeuw, maar als je je omdraait hebben we het mooiste uitzicht wat we tot nu toe hebben gehad! Heel Tongariro is wolkeloos en je kan het hele vulkanische gebied overzien. In de verte zien we Blue Lakes, Mt. Tongariro en andere hoogtepunten van de wandeling van vandaag. Echt waanzinnig om daar te hebben gestaan! Mt. Doom/Mt. Ngaurahoe, 2291 meter hoog, is in de pocket! In de verte zie je hoe laag de wolken hangen over de rest van het noorder eiland en voelt het nog meer als de top van de wereld!
Snel een reep eten om weer wat energie te krijgen, veel foto’s maken en dan komt de afdaling. Het was goed oppassen maar het gaat een stuk sneller dan stijgen en na een half uurtje staan we in South Crater waar we zojuist ons uitzicht op hadden. We vinden onze tassen weer terug en we lopen weer terug naar het pad om de weg te vervolgen. Het is nu 11 uur en de vele dagwandelaars lopen op hetzelfde pad, maar het valt ons nog alleszins mee met de hoeveelheid. Aan de oostkant van de krater moeten we weer een lastig stukje klimmen, nu met backpack, en komen we een groep nederlanders tegen die een oudere man helpen. Achteraf bleek dat hij een gebroken schouder had en met de traumaheli werd opgehaald die we een half uur later langs ons zagen vliegen... erg heftig om zo iemands vakantie naar de knoppen zien gaan op zo’n plek.
Gelukkig lukt het ons wel om heelhuids het hoogste punt van de route, de rand van Red Crater, te bereiken (1886m).
Hier houden we even pauze en genieten we van het uitzicht. Achter ons Mt. Doom die langzaam in de wolken begint te raken en voor ons Emerald Lakes met daaromheen veel vulkanische activiteit waardoor het heerlijk naar zwavel ruikt. De weg naar de meren toe was erg steil naar beneden en dus wel lastig met evenwicht bewaren, maar we hebben goed kunnen oefenen op Mt. Doom. Vanuit Emerald Lakes lopen we een half uurtje om, om naar Blue Lake te lopen.
Wat van bovenaf al erg blauw leek was nu nog steeds bijna gefotoshopt blauw. Nog eenmaal pauze houden en dan gaan we van de populaire route af en lopen we door een fantastisch grauw donker gebied wat een decor is voor Mordor. Na 23,2 kilometer en ruim 1000 meter hoogtestijging bereiken we rond 4 uur onze 2e hut, Oturere hut. Een zware wandeling maar het was het meer dan waard! Dat uitzicht vergeten we nooit meer! De rest van de dag brengen we door met kaartspelletjes met de koffieverslaafde Zwitsers en ‘s avonds eten we pasta, die we helaas beide niet zo lekker vonden. Deze nacht lagen we in een kleinere kamer met een familie uit Noorwegen waardoor we even goed konden slapen.
De 3e dag was de rustigste en beginnen we dus ook ‘pas’ om 10 uur. Nog altijd een strakblauwe lucht en nu komt ook Mt. Ruapehu vanachter Mt. Ngauruhoe tevoorschijn. Een mooi, relatief kort, wandelingetje met aan het einde nog een steile klim door een bos brengt ons naar de meest luxe hut van de tocht: Waihohonu hut. Deze is zo luxe omdat hij vrij recent is gebouwd, vroeger werd er een andere hut gebruikt die in 1900 al werd gebruikt om mensen vanuit Whanganui naar Taupo te leiden. Ook hier weer de dag doorgebracht met de Zwitsers en spreken we af om de laatste wandeling samen te lopen, omdat we ze afzetten in Taupō met de auto (ze reizen normaal gesproken met bussen).
De bijbehorende ranger vertelde ons de geschiedenis van de vulkanen en dat Mt. Ngauruhoe eigenlijk zou moeten uitbarsten volgens het patroon dat hij volgde maar dat doet hij al 40 jaar niet. Mocht er plotseling iets gebeuren dan zaten we niet erg veilig (we zitten namelijk in een vallei tussen Mt. Ngauruhoe en Mt. Ruapehu), en haar advies was óf naar een zo hoog mogelijk punt rennen óf (zoals ze zelf zou doen) op een bankje zitten en je lot tegemoet zien...
De laatste dag zou het eind van de middag regenen en aangezien we daarna nog 3 uur moeten rijden naar Rotorua, beginnen we rond 7 uur met lopen. Het is nu redelijk vlakjes met af en toe stukjes stijgen, maar erg goed te doen. Er waaide wel een koude harde tegenwind. Het begint langzaamaan steeds bewolkter te worden, maar regenen gaat het gelukkig niet. Links van ons ligt Mt. Ruapehu nog redelijk uit de wolken, rechts zou Mt. Ngauruhoe moeten liggen maar die is niet meer te zien door de wolken. Halverwege maken we nog een uitstapje naar een krater die vol zit met regenwater en daarna gaan we via een mooie waterval richting de bewoonde wereld. Een paar laatste stappen en opeens lopen we door Whakapapa heen. Bij de auto, die er gelukkig nog stond, even andere schoenen aan doen en daarna de 4 backpacks in de auto weten te frommelen. We geven elkaar even schouderklopjes, want de eerste great walk is geslaagd! In totaal 98.337 stappen gezet, 1509 meter stijging en 68,9 kilometer gelopen in 4 dagen. We hebben erg mazzel met het weer gehad want onderweg naar Taupo begint het te regenen. Eenmaal aangekomen nemen we afscheid van de meiden en wisselen we nummers uit om foto’s te kunnen delen. Nog één uurtje rijden naar Rotorua waar we na 4 dagen eindelijk kunnen douchen...
Van al deze waanzinnige beelden heeft Nathalie weer een prachtig filmpje weten te maken!
