Via kleine dorpjes zoals Alexandra en Clyde rijden we naar de oostkust van Nieuw-Zeeland. In Clyde stoppen we even bij de grootste dam van het land en daarna rijden we door naar Dunedin. Sinds Wellington is dit eigenlijk de eerste echte stad die we tegen komen (zelfs een tweebaans snelweg). Deze stad heeft veel weg van de stad Edinbrough; veel straatnamen zijn precies hetzelfde en ook de indeling lijkt erg op de Schotse hoofdstad, dit allemaal om de schotten rond 1850 naar Nieuw-Zeeland te lokken. Eenmaal aangekomen was de stad helemaal leeg en kregen ze een kaal stukje land aangewezen om hun huis op te bouwen. Vroeger leefde de stad op door de goudkoorts, maar door de universiteit is het nu een studentenstad geworden.
We zitten hier 4 nachten in een hostel waar we gratis kunnen poolen (grote plus!) en weer eens goede internet verbinding hebben.
De eerste dag lopen we door de binnenstad en lopen we langs een aantal souvenirs winkeltjes. ‘s Middags rijden we naar Tunnel Beach waar je naar de kust kan lopen. Grote golven vanuit de grote oceaan beuken tegen de ruwe kust aan. Via een smal tunneltje kom je dan uiteindelijk op het strand uit.
Op een druilerige dag bezoeken we Speight’s Brewery, waar het bekendste (en tot nu toe lekkerste) Nieuw-Zeelandse bier wordt gebrouwen. We kregen veel informatie over de geschiedenis van Dunedin zelf en de brouwerij zelf natuurlijk en achteraf konden we 4 verschillende soorten bier tappen en proeven. Opvallend is dat de kiwi’s denken dat ze hier meer keuze in bier hebben dan in Nederland terwijl hier veel Heineken over de toonbank gaat. Diezelfde dag nog even naar de kapper, wie kan er nou zeggen dat je door een maori bent geknipt haha. In het hostel boeken we de terugvlucht naar Nederland via Sydney en Singapore en zullen 16 mei landen in ons koude kikkerlandje.
Op de mooiste dag gaan we naar de botanische tuin van de universiteit en beklimmen we de steilste straat ter wereld: Baldwin’s Street. Op het steilste stuk heeft het een stijgingspercentage van 35%. Het stratenplan is in Londen bedacht, zonder te denken aan heuvels... We vervolgen de weg naar het noorden, stoppen voor het uitzicht over Dunedin bij Mount Cargill en rijden dan naar een mini dorpje Moeraki wat aan de kust ligt. Op het strand liggen namelijk stenen in een bijna perfect ronde vorm! De zogenaamde Moeraki Builders. Sommigen hebben een diameter van zo’n twee meter en wegen 7 ton! Men weet nog steeds niet precies hoe ze zo zijn gevormd en waarom ze bij elkaar liggen, maar zeker is wel dat het een apart gezicht is.
We rijden nog verder naar het noorden naar de plaats Oamaru. We halen Fish ‘n Chips en rijden nog 5 minuutjes terug naar een uitzichtpunt over een strand waar een geeloog pinguïn kolonie zich bevindt. Dit is de zeldzaamste soort pinguïns en is ongeveer 50 centimeter groot. We eten hier de Fish ‘n Chips op en wachten geduldig af... na ongeveer een uur zien we dan helemaal aan het einde van het strand een zwart streepje heen en weer waggelen richting het struikgewas waar de kleintjes zich bevinden. Weer een uur later zien we 2 pinguïns kort achter elkaar (en een stuk dichterbij) het strand oplopen. Van een man met veel verstand van pinguïns mogen we even de verrekijker lenen en dan zie je goed het gele lijntje over de kop lopen. Deze blijven een hele tijd op het strand stil staan ondanks het geroep van de pinguïns uit het struikgewas...
Om half 9 gaan we naar de haven van Oamaru omdat daar na zonsondergang de blauwe pinguïns het water uit komen lopen. Je kan hier voor tientallen dollars op een tribune zitten, maar je kan ook langs de haven struinen en dan zie je ze ook lopen. Toen het goed donker werd kwamen de eerste pinguïns het water uitgelopen. Dit is de kleinste soort ter wereld (zo’n 30 centimeter) waardoor ze heel grappig naar voren leunen als ze lopen. Ze lopen door een tunneltje onder de weg door naar het struikgewas, maar door het weinige licht laten ze zich lastig fotograferen.
Om 11 uur zijn de meeste pinguïns het water uit en lopen we terug naar onze auto en rijden in anderhalf uur weer naar Dunedin, onderweg is het wel oppassen voor de plaatselijke extreem dichte mist.
De volgende ochtend vertrekken we alweer uit Dunedin en vervolgen we onze route naar het zuidelijk gelegen gebied: The Catlins! Een gebied wat een beetje doet denken aan het waddengebied, maar dan met kliffen en heuvels en veel watervallen. Onderweg stoppen we bij Nugget Point, een vuurtoren die schepen voor de ruige kust waarschuwt. In bloedhete zon lopen we naar de vuurtoren vanwaar je op de vele eilandjes zeeleeuwen zit liggen zonnen. Even verderop is een strandje waar je vanuit een hut geeloog pinguïns kan spotten. Ondanks dat het midden op de dag was kwam er daadwerkelijk een geeloog pinguïn wat klungelig het water uitgelopen vlak voor ons neus! Heel grappig hoe hij zich voortbeweegt over de stenen.
Daarna rijden we naar onze camping bij Owaka in de buurt. We staan weer op een mooie plek, want op 1 minuut afstand liggen zeeleeuwen te zonnen op het strand en bij laagwater kunnen we met gepaste afstand langslopen! Ze hebben op dit moment kleine pups die goed verscholen liggen, daarom moet je wel een beetje oppassen want ze kunnen agressief reageren. We bekijken wat we de volgende dag gaan doen en maken dan ons avondeten in de keuken.
31 Januari, de hittegolf uit Australië bereikt Nieuw-Zeeland... ondanks dat het afgekoeld is door de Tasmanzee wordt het hier toch nog zo’n 25 graden en in de zon nog een stuk heter! We trotseren de hitte en rijden over gravelweggetjes naar Jack’s Blowhole. Een grot, 200 meter vanuit de kust waar kolkende zee doorheen klotst! We gaan verder naar de Purakaunui Falls, de mooiste waterval in dit gebied en als laatste rijden we naar Matai Falls die niet echt de moeite waard is om heen te lopen. In de auto snel weer de airco aan en dan rijden we langs de Foursquare (supermarkt) en halen Hokeypokey ijs. Onderweg nemen we nog een Nederlandse lifter mee die door de hitte met backpack aan het lopen was...
De 2e dag houden we een rustdagje. Het weer is van de een op de andere dag omgeslagen en het waait behoorlijk hard. We spelen wat spelletjes en stippelen de route alvast uit voor de komende dagen die loopt naar Invercargill.
Bier tappen en waggelende pinguïns:
