Christchurch, een stad met een duidelijk verhaal als je door het centrum loopt. Bouwvakkers die druk in de weer zijn en zware machines die veel herrie maken. Rond 1 uur 's middags wordt het rustiger, de mannen en vrouwen van de bouw zijn aan het lunchen en er is wat rust in de stad. Maar even later begint de herrie gewoon opnieuw.
Christchurch, bekend van de aardbevingen, voor iedere inwoner een moment van 'waar was jij toen...'. 4 september 2010, midden in de nacht, is de eerste aardbeving met een magnitude van 7,1. Het epicentrum ligt 40km ten westen van Christchurch en door de 'gunstige' tijd vallen er geen doden, maar de gebouwen zijn flink verzwakt. 22 Februari 2011, 12:51 's middags is het moment die hier in het geheugen gegrift staat. 6 maanden na de eerste aardbeving in 2010 komt de dodelijke naschok met een magnitude van 6.2 op de schaal van Richter. 185 mensen kunnen het niet navertellen en er zijn nog eens duizenden gewonden. Honderden gebouwen storten in, waaronder het CTV gebouw en een groot deel van de kathedraal die midden in het centrum staat. Daarna is er veel discussie geweest of de kathedraal gesloopt zou moeten worden of gerestaureerd, in 2017 is er besloten dat ze toch willen restaureren.
Zodra we Christchurch binnenrijden is het meteen duidelijk dat we weer in een stad zijn. Er zijn tweebaans wegen en het is weer lastig parkeren. Voordat we naar ons hostel gaan, rijden we eerst langs de outdoor winkel waar we onze tent hebben gekocht. Een van de stokken is diezelfde ochtend nog gebroken en doorboorde de buitentent… Gelukkig konden ze de stok binnen no-time repareren en kregen we een reparatieset mee om de buitentent te plakken. Niet echt modieus, maar nu ziet hij er wel uit alsof hij goed gebruikt is haha.
Ons hostel zit midden in het centrum, maar gelukkig is het 2 straten verderop gratis parkeren en vinden we nog een plekje, mazzelaars! We nemen alle spullen mee en lopen als pakezels naar ons hostel. Daar hebben we sinds lange tijd weer eens TV! Eind van de middag lopen we door het centrum naar een van de supermarkten en halen voor de komende dagen te eten, al lopend is de stad heel gezellig en heeft het veel barretjes en winkeltjes.
De eerste volle dag besteden we aan een wandeling door de stad. Door Christchurch stroomt een klein riviertje wat de stad een groene uitstraling geeft. Trammetjes rijden af en aan, maar het voelt totaal niet druk aan in de stad. In het midden van de stad zijn de straten gevormd als een ruit, daarbinnen staat de kathedraal met hekken omheind. Er is een klein marktje op het plein ertegenover. Maar het gevoel wat je krijgt is die van een bouwput.
Overal is het herrie door de werkzaamheden, ze noemen dit ook wel de ‘red zone’, hier worden één voor één de gebouwen hersteld en veilig bevonden, maar na 8 jaar zijn ze nog volop bezig. We bezoeken een parkje waar standbeelden staan van James Cook en Queen Victoria, even verderop is een gezellig straatje met links en rechts barretjes. Een paar straten buiten het centrum stond het CTV gebouw, waar tientallen mensen zijn overleden. Aan de overkant van de straat staat een monument, 185 witte stoelen die de overledenen representeren. Bureaustoelen, kinderzitjes en barkrukken, het is heel indrukwekkend en zeker als je op een van de stoelen zit (wat de bedoeling is). Na 8 jaar zijn de littekens nog altijd te zien, maar het leven gaat hier ‘gewoon’ door, alhoewel er zo’n 10.000 mensen zijn verhuisd na de aardbevingen. De laatste stop was de botanische tuin, waar we heerlijk in het zonnetje lopen en genieten van de laatste zomerdagen.
7 Maart rijden we naar het noorden van de stad waar de Waimakariri River stroomt. Om 10 uur staan we bij de manege en krijgen we ons paard toegewezen. Nathalie krijgt Dory en ik krijg Ace. Blijkbaar is mijn paard de ‘koningin’ en accepteert het niet als iemand haar inhaalt… We lopen door het bos en langs de rivier over smalle paadjes. Dat betekent dus goed bukken af en toe en er voor zorgen dat je paard niet gaat eten. Na een half uurtje gaat het pad omhoog de dam op, hiervoor moeten de paarden wel wat vaart maken dus dat was even spannend. Na een uur gingen we nog even door de rivier lopen, hier vertelde de gids dat het de laatste dagen erg droog is en dat het water steeds vervuilder raakt door de hoeveelheid koeien in het land. Op de terugweg weer een kronkelpaadje door het bos en na 2 uur kwamen we dan weer bij de manege aan waar we ze nog even konden voeren en aaien. Een hele gave ervaring, maar ben toch weer blij dat ik gewoon weer met de voetjes op de grond sta. Het is vandaag ongelooflijk warm: 31 graden, we proberen er van te genieten want morgen slaat het weer om. Op de terugweg laten we de olie van onze auto verversen en hebben we meerdere filters laten vernieuwen. We kregen nog een paar aanbevelingen, maar die laten we voor wat het is en zouden voor de komende 2 maanden in ieder geval geen probleem opleveren. De rest van de dag brengen we door in het hostel en kijken we een film.
De volgende dag worden we, 5 minuutjes lopen van het hostel vandaan, opgehaald en rijden we met een busje naar het International Antarctic Centre. Christchurch is namelijk de tussenstop/beginpunt voor expedities naar de zuidpool. De herfst is vandaag wel echt begonnen, want het regent dat het giet! We kregen een ritje met een voertuig die ze op Antarctica gebruiken, we karren over boomstammen, autobanden en stijle hellingen. Hierdoor schudden we echt alle kanten op en is het goed vasthouden hahaha. We overleven de tocht en lopen daarna door het museum met interessante verhalen over expedities én pinguïns die gevoerd worden.
Rond 1 uur gaan we weer terug en omdat het nog steeds snertweer is gaan we naar het Canterbury Museum waar de geschiedenis van de Maori wordt laten zien, maar ook het leven van de eerste Europeanen. Naast het museum zit een jongensschool en omdat het hier ongelooflijk engels is lopen ze met stropdas en hoge kousen. ’s Avonds gaan we naar de ‘Friday Night Food Market’ en eten we wat van de lokale Thai.
De laatste dag gaan we met de auto naar Akaroa, een frans plaatsje aan de kust 2 uur rijden hiervandaan. De weg erheen loopt eerst door een mooi boerenlandschap, maar daarna wordt het heuvelachtiger en uiteindelijk komen we aan in Akaroa. De fransen wilden natuurlijk ook dit land kolonialiseren, maar toen ze eenmaal arriveerden hadden de Maori en de Engelsen al het verdrag van Waitangi ondertekend en ging het feest niet door. Hierdoor is dit plaatsje nog wel frans, met een frans bakkertje en franse straatnamen voelt het wel als een ander wereldje. Het weer zit helaas niet echt mee dus een echte wandeling zit er niet in. Ik laat nog een stempel zetten in m’n paspoort en dan rijden we weer terug naar Christchurch.
’s Avonds eten we in het hostel en daarna kijken we Pirates of the Caribbean in de lounge met vele anderen. De volgende slaapplaats wordt een hostel in Arthur’s Pass. Hier zijn we op de heenweg ook al geweest, maar er waren nog genoeg wandelingen over om nog eens te gaan. Voordat we daarheen gaan, rijden we naar de Riccarton Sunday Morning Market. Hier hebben ze werkelijk van alles! Vooral eten, maar ook speelgoed, kleding, sierraden en gereedschap. Hier halen we snacks voor onderweg en rijden dan Christchurch uit richting het westen.
Op moment van schrijven is de terroristische aanslag net geweest (15 Maart), heel heftig om te horen, zeker omdat we nog zo kort geleden op die plaatsen zijn geweest waar het allemaal gebeurde. Veel mensen die we hebben ontmoet zijn in Christchurch op dat moment, maar gelukkig is hun niks overkomen. Knap hoe de inwoners het leven weer oppakken en ik ben trots om Nieuw-Zeelander te zijn als ik zie hoe de bevolking hier mee omgaat.
It's going to be a bumpy ride!
