We rijden over de vlakte van Christchurch richting het westen, waar de bergen aan de horizon steeds groter en groter worden. We genieten nog even van het feit dat we radio kunnen ontvangen, maar nadat we de eerste heuvels over gaan wordt het signaal alweer zwakker. We rijden naar Otira, een plaatsje tussen de bergen, waar een café/hotel en een hostel staat… in een straal van 100km is er geen supermarkt te vinden (die plaatsen bestaan dus nog), dus we hebben groots ingeslagen in Christchurch.
Voordat we daar zijn, stoppen we bij Castle Hill. Een heuvel met enorme rotsen (een soort stonehenge, maar dan anders). Hier zijn rotstekeningen van de Maori gevonden die de rotsen als schuilplaats gebruikten. We lopen rond de heuvel en lopen langs gigantische rotsen waar we ook een paar bergbeklimmers zien oefenen. Na de korte stop rijden we verder. De weg bevat meer en meer bochten en er wordt ook veel aan gewerkt (wat waarschijnlijk voorzorgsmaatregelen zijn voor de winter). Dit betekent wel dat we soms 10 minuten stilstaan om tegemoetkomend verkeer voor te laten. Uiteindelijk komen we dan bij het plaatsje Arthur’s Pass (waar we 2 maanden geleden ook waren). Vanaf hier is het nog 10 minuutjes rijden naar het hostel.
Van buiten lijkt het een verlaten boerderij, maar er blijken 2 aardige mensen te wonen en in een huisje iets verderop is onze kamer. We hebben geen bereik, er is geen TV ontvangst, maar tot onze verbazing is er wel wifi. Het water komt uit de bergen en er staan meerdere kachels want er is overal enkelglas (dat moet dus koud zijn in de winter)… Ondanks dat het van buiten er wat oud uitziet is het binnen erg knus met een keukentje en een woonkamertje. In het huisje kunnen 8 personen slapen en omdat er voor de rest weinig te doen is (behalve wandelingen) zit je ’s avonds gezellig met z’n allen aan de avondmaaltijd. De eigenaresse vertelt ons dat het café/hotel even verderop een soort museum is omdat de eigenaar allerlei antiek (lees: meuk) verzamelt. We hebben zelfs een dvd speler op onze kamer en we kijken daarom ook The Hobbit. Geweldig om opeens allerlei plekken vanuit de film te herkennen!
De volgende ochtend staat Temple Basin op het programma, een wandeling van zo’n 3 uur bergop naar een paar skihutten die in de winter vol zit met mensen. Voordat we daaraan beginnen ontmoeten we Nelleke (duidelijk Nederlands en door haar accent duidelijk Brabants) die deze ochtend al aangekomen was met de bus. Ze heeft de afgelopen 6 maanden door Azië gereisd en sluit af met een paar weekjes in Nieuw-Zeeland. Het zijn voor haar de laatste 3 nachten die ze hier doorbrengt en heeft al zin om naar Nederland te gaan (wat na 6 maanden denk ik ook wel logisch is). Ook wij hebben nog 3 nachten hier dus dat wordt zeker gezellig!
Na het ontbijt gaan wij naar de start van de wandeling en beginnen we met zigzaggen richting de top van Mount Temple. Een grote groep jongeren loopt zo’n 10 minuten voor ons uit en langzaam halen we ze in. Blijkbaar een schoolklas die een weekendje verblijft in een van de hutten. Onderweg begint het af en toe wat te miezeren, maar niet zo erg dat we moeten omkeren. Na het zigzaggen komt de hut in zicht en krijgen we ook een mooi uitzicht over de vallei waar de weg doorheen loopt. Er is wel veel bewolking helaas, dus heel veel konden we niet zien, maar dat gaf het ook wel een mooi gezicht. Eenmaal bij de hut zijn een aantal jongens druk bezig met het eten verplaatsen, dozen bananen, appels, koekjes enz. genoeg voor een week eten in ieder geval. We eten onze bammetjes, maken wat foto’s en beginnen daarna aan de terugweg die een stuk minder zwaar is. Er zijn wel veel losse stenen dus het blijft oppassen maar naar beneden gaat toch wat makkelijker dan omhoog.
Als we terug bij ons huisje komen is het al wat drukker geworden. Het huis is compleet met een ouder echtpaar, een Engelsman en een Indiër die, zo blijkt later, in Londen woont. Iedereen zit een beetje te chillen en luistert wat muziek. We kletsen met Nelleke en ’s avonds leggen we haar uit wat we allemaal kunnen zien aan de sterrenhemel. Helaas is het deze avond bewolkt dus kunnen we het niet laten zien, maar goed, we hebben nog 2 nachten.
12 Maart was achteraf een goede dag om Avalanche Peak (een wandeling waar je 1200 meter stijgt) te doen, maar het weer is heel erg wisselvallig en bovenop zouden we weinig hebben kunnen zien. ’s Middags gaan Nelleke en wij naar het café/hotel hier verderop om wat te drinken. 2 maanden geleden zagen we al een huis met Gollum op het dak, dat bleek dit hotel te zijn haha. Binnen is het een groot museum met allerlei oude spullen, van piano’s tot opgezette possums. Buiten staan Gandalf en Smaug van papier-maché en lopen er jonge caviaatjes naast het hok waar een groot zwijn in staat. In een container, 30 meter verder, is er een abstracte kunst collectie. Heel erg maf allemaal, waarschijnlijk omdat hij zo afgelegen woont.
Eenmaal terug zijn 2 Jamie’s uit Londen gearriveerd en spelen ze scrabble met Lord of the Rings muziek (meteen een goed teken). Ook Nelleke en Karan van vorige nacht zitten in de woonkamer. Het is erg gezellig en we spreken af om ’s avonds Pictionary te gaan spelen. We kletsen wat af en het is erg gezellig met zo’n huiselijke sfeer. Eind van de middag komt Bella, uit Edinbourgh, en dat maakt het huis (zo goed als) compleet want de laatste persoon komt pas om half 3 ’s nachts… We maken allemaal half door elkaar wat avondeten en eten samen aan tafel. Daarna beginnen we met Pictionary en na afloop Coup (een geniaal kaartspel) waarbij we allemaal dubbel hebben gelegen van het lachen. Nathalie en Nelleke maken overheerlijke brownies die meegebracht zijn door de bewoners. Erg leuk om weer eens zo’n avondje te hebben, en we merken beide dat het ook wel goed was dat we weer zo’n avond hebben. Rond half 12 gaan we naar buiten en bekijken we met z’n allen de sterrenhemel en proberen we nog wat foto’s te maken. We delen nog wat nummers uit en daarna gaan we slapen.
De laatste dag stormt het de hele tijd en regent het soms horizontaal! De herfst is duidelijk begonnen en we blijven dus wijselijk binnen. We kletsen weer met Nelleke en vertellen verhalen over onze reizen. Fijn om weer iemand te hebben waar je meer verteld dan alleen steeds dezelfde ‘small talk’. 's Middags komen de bewoners langs om de boel schoon te maken en lakens te vernieuwen. Nelleke komt op de een of andere manier in een discussie terecht... de bewoners geloven namelijk (lees: denken te weten) dat de aarde plat is... Een heel monoloog met dat NASA alles verzint en dat de waarheid op het internet staat. Ik ben benieuwd naar de details van het verhaal en vraag waarom de maan hier op z’n kop staat ten opzicht van hoe ik hem in Nederland zie. Daar konden ze geen goed antwoord op geven (later krijg ik een youtube filmpje met bewijs hoe het in elkaar zit). Nathalie (met haar minor Spaceflight) kan de onzin niet aanhoren en luistert naar muziek. Ik ben nog te weten gekomen dat er een grote ijswand is aan de rand, en de wetenschappers die naar Antarctica gaan zijn eigenlijk bewakers van die muur. Oh en Obama is geen amerikaan, zijn vrouw is geen vrouw en de kinderen zijn niet van hun. Ja het was een intelligent gesprek, ik ben ook blij als ze eindelijk klaar zijn met schoonmaken en weer weggaan. Zeker toen de man mij ging wijsmaken dat de wetenschap ‘bullshit’ is, maar wel een mobiel met wifi en een auto hebben (maar daar ging ik maar niet op in). Helemaal verslagen van al deze informatie praten we nog even na en concluderen we dat ze daarom zo ver van de buitenwereld hier leven, ook zonder TV.
Eind van de middag druppelen er nieuwe gasten binnen en ‘s avonds krijgen we nog ‘bewijs’ van de vrouw in de vorm van aan elkaar geplakte foto’s van sterren. Ik heb er geen problemen mee dat mensen zoiets willen geloven, maar probeer mij er niet van te overtuigen... ook 3 Fransen die er nu zijn staan versteld van hun 'waarheid'.
‘s Avonds kijken we nogmaals de Hobbit maar dan met Nelleke en de volgende ochtend moeten we helaas weer afscheid nemen. Nelleke gaat naar Christchurch en vliegt dan door naar Nederland. Wij gaan door naar Hanmer Springs, bekend om de heetwaterbronnen!
We zitten hier 4 nachten op een afgelegen camping, achteraf had dit wat minder gekund. De gezelligheid van afgelopen dagen missen we hier wel, want hier valt weinig te beleven en ook het stadje zelf is niet veel te beleven. De eerste dag hebben we de spa op het programma staan. Bij openingstijd staan we voor de deur en we zijn als een van de eerste die in een heerlijk warm badje liggen. Het is hier een stuk uitgebreider dan de spa in Lake Tekapo, want hier zijn zo'n 10 verschillende baden waar je kan zwemmen/genieten. Heerlijk in het water liggen met een wolkeloze hemel boven je. Er zijn ook 3 baden met echt hoge temperaturen, hier ben ik alleen niet helemaal op gebouwd. Bij de 41 graden hou ik het maar enkele minuten vol, Nathalie gaat het een stuk makkelijker af. De 38 graden baden zijn eerder mijn favoriet. We eten nog een sandwich en lopen langs de winkelstraat, die je amper een winkelstraat kan noemen.
Eind van de middag horen we opeens het slechte nieuws via de sociale media. Een terroristische aanslag in Christchurch, waarbij op het moment van schrijven 50 mensen zijn overleden. De dodelijkste aanslag in Nieuw-Zeeland ooit. Tot dusver waren er nauwelijks schietpartijen in de geschiedenis en zijn de dodelijke rampen door de natuur of ongelukken geweest. Het veilige Nieuw-Zeeland, zo ver afgelegen van de rest van de wereld moet er helaas dus ook aan geloven dat het hier kan gebeuren. Minister-president Ardern neemt nu allerlei maatregelen om dit soort gebeurtenissen te voorkomen door bijvoorbeeld de wapenverkoop te verbieden (alleen handwapens mogen nog verkocht worden aan mensen met een vergunning). Hoe de bevolking de dagen daarna het leven weer oppakt is werkelijk prachtig. Scholieren doen de haka (maori dans die ook bij rugby wordt uitgevoerd), mensen zamelen halal voedsel in voor de nabestaanden en duizenden bloemen worden neergelegd bij de moskeeën. Een week later gaan er ook velen niet-moslims naar de moskeeën om de nabestaanden bij te staan en om aan te geven dat er geen verschil is in geloof of afkomst. Een bijzonder mooi gebaar en het maakt me wederom trots en blij dat ik Nieuw-Zeelands ben.
De dagen die daarop volgen doen we het rustig aan. Een wandeling die naar een mooi uitkijkpunt loopt voltooien we en 's avonds kijken we in de lounge de start van een nieuw formule 1 seizoen wat in Melbourne is. Ik werk de blog weer een beetje bij en we boeken alvast activiteiten in Kaikoura, wat onze volgende bestemming wordt! We merken dat we voor het eerst een 'dipje' hebben, weinig mensen om ons heen en er is weinig ’leven’ te vinden in het dorpje. Zeker na de gezellige tijd in Arthur’s Pass is dit een hele ommekeer. Gelukkig hebben we nog een leuke tijd in het vooruitzicht in Kaikoura. We vinden het dus niet zo erg om hier weer te vertrekken. Onderweg stoppen we nog even om te lunchen en genieten we van de stilte die hier waant. Schaapjes en koeien die grazen en prachtige bergen in de achtergrond, heerlijk!
